عضو شورای سردبیری روزنامه دنیای خودرو در این باره نوشت :
صنعت خودرو کشور در میانه یکی از مهمترین پیچهای تاریخی خود قرار دارد؛ نقطهای که در آن، الزامات محیطزیستی، فشار افکار عمومی، رشد هزینههای انرژی و همچنین تغییرات بنیادین در فناوریهای جهانی، همه همزمان یک مطالبه مشترک را شکل دادهاند: کاهش مصرف سوخت و مهار آلایندگی. در چنین موقعیتی، خودروسازان داخلی پس از سالها نقد و چالش گامهایی تازه برای توسعه خودروهای هیبریدی و کممصرف برداشتهاند؛ گامی که اگرچه دیر اما بالاخره برداشته شده و میتواند مسیر کیفیت و رقابتپذیری را برای آینده صنعتخودرو کشور ترسیم کند.
امروز صنعتخودرو بیش از هر زمان دیگری ضرورت تغییر را درک کرده است. فشار استانداردهای آلایندگی و مصرف سوخت، همراه با نیاز بازار بهمحصولاتی اقتصادی و قابل اعتماد، باعث شده خطوط تحقیق و توسعه خودروسازان از «تولید صرف» فاصله بگیرد و به سوی «بهبود فناوری» حرکت کند. از معرفی نخستین سدانهای هیبریدی گرفته تا طرحهای مشترک با شرکتهای خارجی و برنامهریزی برای تولید مدلهای پلاگین-هیبرید، همه نشان میدهد مسیر آینده دیگر با موتورهای پرمصرف گذشته همخوانی ندارد.
اما پرسش کلیدی اینجاست: آیا صرفا با تولید خودرو هیبریدی، مصرف سوخت کاهش مییابد؟ همینطور آیا تنها با ورود تکنولوژیهای جدید، آلودگی هوا مهار میشود؟ پاسخ روشن است؛ خیر. زیرا هرقدر هم که فناوری نیرومحرکه پاک شود، اگر بنزین و گازوئیل عرضهشده در کشور همچنان از استانداردهای جهانی فاصله داشته باشد، بخش بزرگی از زنجیره سیاستگزاری انرژی و حملونقل ناقص باقی خواهد ماند.
هیبریدها برای عملکرد بهینه بهسوخت باکیفیت، گوگرد پایین و عدد اکتان مناسب نیاز دارند؛ سوختی که موتور را دچار ناک نمیکند، سیستم احتراق را فرسوده نمیسازد و راندمان انرژی را از بین نمیبرد. اینجاست که نقش متولیان انرژی پررنگ میشود. صنعتخودرو میتواند فناوری نو را بهخط تولید بیاورد، اما تضمین کارایی آن برعهده وزارتخانهها و سازمانهایی است که مطلوبیت سوخت را تعیین و عرضه میکنند.
اگر کیفیت سوخت ارتقا پیدا نکند، پیامدهای آن صرفا فنی نخواهد بود و کشور را بهلحاظ اقتصادی نیز تحتتاثیر قرار میدهد. مشتری که برای خرید خودروهای جدیدتر و کممصرفتر صدها میلیونتومان هزینه میکند، حق دارد بداند محصولی را که میخرد با سوخت موجود در کشور واقعا «کممصرف» بهشمار میرود یا خیر. اگر بنزین بیکیفیت مصرف را بالا ببرد یا قطعات حساس خودروهای هیبریدی را فرسوده کند، بخشی از اعتماد اجتماعی مجددا از بین خواهد رفت و بازار بار دیگر نسبت به فناوریهای نو دلسرد میشود. این همان خطری است که باید از هماکنون برای آن چارهاندیشی کرد.
از سوی دیگر، کیفیت سوخت نهتنها بر مصرف و دوام خودرو اثر میگذارد، بلکه بهطور مستقیم سلامت عمومی را نیز هدف میگیرد. شهرهایی مانند تهران، مشهد، اصفهان و اراک هر ساله چندین ماه درگیر آلودگی شدید هوا هستند. توسعه خودروهای هیبریدی میتواند بخش قابلتوجهی از این بحران را تعدیل کند، اما تنها در صورتی که سوخت مصرفی این خودروها نیز متناسب با استانداردهای روز باشد. تجربه کشورهای موفق نشان میدهد سیاست کاهش آلایندگی زمانی اثرگذار است که «فناوری خودرو»، «کیفیت سوخت» و «مدیریت ترافیک» همزمان اصلاح شوند، نه اینکه تنها یک ضلع آن تقویت شود.
امروز صنعتخودرو ایران با همه محدودیتها نشان داده است که میتواند وارد مرحله جدیدی شود؛ مرحلهای که در آن، تحقیق و توسعه اهمیت بیشتری از تیراژ دارد. اما این تلاش بدون همراهی وزارت نفت و دستگاههای متولی انرژی، نتیجهای پایدار نخواهد داشت. اگر سوخت استاندارد و مدرن بهشبکه توزیع کشور راه پیدا نکند، حتی بهترین طرحهای تولید خودروهای کممصرف نیز پس از مدتی بیاثر میشود و هزینههای صنعتی، اقتصادی و اجتماعی آن دوباره بهجامعه بازمیگردد.
